طرح بزرگدیباچه

در این زنجیره سخنرانیها، من خواهم کوشید تا فهرستی از آنچه ما می اندیشیم که تاریخ کیهان از انفجار بزرگ تا سیاهچاله هاست ارائه دهم. در سخنرانی نخستین، من به بازنگری کوتاهی از انگاره های گذشته درباره کیهان و اینکه چگونه به تصویری که اکنون از آن داریم رسیده ایم خواهم پرداخت. شاید این را تاریخ تاریخ کیهان بخوانند.

در سخنرانی دوم، من توضیح خواهم داد که چگونه هر دو تئوری های گرانش نیوتن و اینشتین منجر به این نتیجه شد که کیهان نمیتواند ایستا باشد، کیهان باید یا گستران باشد یا تنجان. این به نوبت خود وانمود میکند که باید زمانی بیم 10 تا 20 میلیارد سال پیش بوده باشد که چگالی کیهان بی نهایت بوده است. این پدیده را انفجار بزرگ میخوانند. این میتوانسته آغاز کیهان بوده باشد.

در سومین سخنرانی، من درباره سیاهچاله ها سخن خواهم گفت. اینها هنگامی شکل گرفته اند که یک ستاره پرتوده یا یکجسم بسیار بزرگتر زیر کشش گرانشی خودش در خود فرومیریزد. برپایه تئوری نسبیت کلی اینشتین، هر کس آنقدر ابله باشد که به درون سیاهچاله بیافتد برای همیشه از دست رفته خواهد بود. آنان دیگر نخواهند توانست از درون سیاهچاله بیرون آیند. در عوض، تاریخ، تا آنجا که به آنان مربوط میشود، به یک پایان ناخوشایند در یک تکینگی خواهد رسید. ولی، نسبیت کلی یک تئوری کلاسیک است- یعنی اصل عدم قطعیت مکانیک کوانتومی را به شمار نمی آورد.

در سخنرانی چهارم، من شرح خواهم داد که چگونه مکانیک کوانتومی اجازه می دهد انرژی از سیاهچاله ها نشت کند، سیاهچاله به آن سیاهی که رنگ می کنند نیست.

در سخنرانی پنجم، من انگاره های مکانیک کوانتومی را برای انفجار بزرگ و سرچشمه کیهان بکار خواهم برد. این ما را به این انگاره که اسپاش-زمان می تواند در حدود متناهی باشد، ولی لبه و کرانه ندارد هدایت می کند. اساش-زمان همانند رویه زمین خواهد بود، فقط با دو بعد بیشتر.

در سخنرانی ششم، من نشان خواهم داد که چگونه پیشنهاد نوین کرانگی می تواند توضیح دهد که چرا گذشته اینقد از آینده متفاوت است. هر چند قانونهای فیزیک دارای زمان-همدمانی هستند.

سرانجام، در سخنرانی هفتم، من شرح خواهم داد که چگونه ما تلاش برای یافتن یک تئوری یگانه می کنیم که شامل مکانیک کوانتومی، گرانش، و همه میانکنش های فیزیک باشد. اگر ما به این هدف برسیم، ما براستی کیهان و موقعیت خود را در آن درک خواهیم کرد.